Naar aanleiding van een stukje in onze lokale krant kwamen we in een contact met een heer "hier in de buurt". Wat volgde waren 2 avonden, fijne gesprekken, een ontmoeting die ik niet snel zal vergeten. Met name de openhartigheid. Hij schonk ons de houten kist die toebehoord heeft aan zijn grootvader, militair van beroep. Hij schonk ons ook een Duits asbakje. De asbak is van zijn vader geweest. Tot zijn 20ste jaar heeft hij geen contact met hem gehad. Tijdens gesprekken die volgde bleek vaders sympathie voor Jan Maat, de eerste centrum fascist van Na de oorlog. Het contact verbreekt en bij het overlijden van zijn vader komen papieren naar boven waaruit blijkt dat hij voor de Duitsers heeft gewerkt. Totaal ontzet verbrand de zoon alles maar houdt als aandenken dit asbakje.
